Guyan adda – Verschillende dagen

An unpredictable day.
Op een zonnige zondag was het dan zover: de bruiloft van de oom van Abiyu in Tsige Mariam. Wekenlang hoorden we Abiyu over niets anders praten dan over de bruiloft en alle voorbereidingen. Hoogst persoonlijk zorgde hij ervoor dat mijn huisgenoot Kevin en ik de gebeurtenissen wel even zouden vastleggen met een door hem geregelde camera. Vervolgens was het Abiyu zelf die alle uitnodigingen uitknipte en adresseerde aan de verschillende genodigden. Toen het feest aanstaande was, en dat is eerder een regel dan een uitzondering, liep alles toch weer geheel anders, iets wat inherent is aan leven in een ontwikkelingsland. Abiyu besloot thuis te blijven wegens een overdosis huiswerk en hij besloot zijn gladde, door mij gestreken overhemd te doneren aan een oudere vriend Takelegn die een dag vol met lekker eten wel zag zitten. Vervolgens zouden we opgehaald worden per ‘four wheel drive’, iets wat luxe zou zijn voor een ieder van ons. Maar zoals vanzelfsprekend ging ook dat niet door en zaten we na ruim een kwartier wachten in een overvolle bruiloftsbus waar het fijne stof zich naar binnen wurmde. Met hoestbuien tot gevolg en een verstopte neus, die een week verstopt zou blijven, stapten we uit in Tsige Mariam. Eenmaal daar bleek dat er een cameraman ingehuurd was die alle taferelen op professionele wijze zou vastleggen. We werden verzocht binnen plaats te nemen, in het huis van de bruidegom. Daar werden we al gauw volgestopt met Ethiopisch voedsel: injerra met wot en een alcoholhoudend brouwsel wat ik gelukkig aan me voorbij mocht laten gaan. Daarna volgde nog een aantal andere ranzigheden, waaronder gezouten koffiebonen met boter op een bananenblad. Ondertussen was het ons nog steeds niet duidelijk welke taferelen ons nog te wachten stonden. Er werd gezongen, gegeten en gedanst en nadat drie jongemannen zich in typische Oromiyakledij gehesen hadden, vertrokken we per bus naar de kerk. Daar aangekomen liep het hele gezelschap uiteindelijk niet de kerk in maar er voorlangs wat weer tot de nodige verbazing leidde bij ons forengi. De bruidegom, in zijn witte gewaad, onderscheidde zich ondertussen van de menigte daar hij zich zittend liet verplaatsen per paard. Na een wandeling van ongeveer 20 minuten dieper de ‘country side’ in, lieten we ons ontvangen in een overdekte plaats die voor de gelegenheid zo was ingericht. Opnieuw werd ons allerlei ‘lekkers’ voorgeschoteld wat eindigde met een traditionele lekkernij: beboterde, gezouten bruine bonen op een bananenblad, wat wij welgenoeglijk naar binnen lieten glijden. Na het verstrijken van een uur werd ons duidelijk waarvoor we deze plaats hadden aangedaan. Daar was ze dan, een jonge vrouw (begin twintig), begeleid door twee even schone dames. Na het verrichten van een gezamenlijk gebed mocht er opnieuw gegeten worden, waarna we afscheid namen van het gezelschap, inclusief de huilende moeder van de bruid. Nu was het de bruidegoms toekomstige wederhelft die zich op het paard liet afdalen naar de lager gelegen kerk, waar de trouwceremonie zou plaatsvinden. Vandaar besloten Kevin en ik huiswaarts te keren, vooral omdat we urenlang niets gedronken hadden. Ons water was op en er werd ons ongekookte honingdrank aangeboden wat een week lang diarree tot gevolg zou hebben. De wandeling terug werd bovendien begeleid door de galmende geluiden uit de kerk, zo zouden we toch nog getuige zijn van deze samensmelting van zielen. Na het lessen van onze dorst wilden we Nekemte aandoen, maar het was wachten op vervoer. Toen het hele gezelschap terugkeerde naar het huis van de bruidegom, het echtpaar de auto verliet en wij mochten instappen konden we eindelijk ‘good bye!’ zeggen tegen deze stoffige plaats der onvoorspelbaarheid. Samen met twee vrienden Takelegn en Jermen (bewoners van de compound) mochten we op onze hurken plaatsnemen in de achterbak. Stofdampen duwden zich naar binnen terwijl de auto zich verplaatste. Na het volbrengen van dit privilege strekten we onze benen en prezen we ons gelukkig inwoners van Nekemte te zijn. Ondanks alle ongemakken en een week lang snotteren en hoesten is het een bijzondere ervaring geweest.

Oh, it’s just a perfect day!
Dagen van perfectie, het overkomt ons allemaal wel eens en aan het einde van zulke dagen realiseren we ons hoe verlossend het kan zijn als alles lukt en het plezier in de kleine dingen des levens al het mindere overstijgt. Dagen als deze komen ook in Nekemte voor, meestal aan het einde van een perfecte week. Hopelijk schetst het volgende een impressie:
7.45 Een goede al dan niet perfecte dag moet opgestart worden met koffie. Vergeten we de koffie, dan raken we uit ons ritme en worden we daar vanzelf mee geconfronteerd. Iedere ochtend bezoek ik ‘New Generation’, een terras aan de voorzijde van een universiteit waar menigeen de dag begint. Na 10 minuten te hebben genoten van een kopje koffie en de gebruikelijke bombolino (een vettige donut die mijn verloren kilo’s terug zal brengen, althans: dat is wat ik mezelf wijs probeer te maken) kan mijn dag beginnen.
8.30 Na het reizen met twee ‘line taxi’s’ en het bewandelen van heuvels en dalen kom ik aan op Biqiltuu Leeqaa, een 2000 leerlingen tellende basisschool. Op deze school hebben we een CPD (Continuous Professional Development) programma samengesteld dat zich richt op een vijftal punten. Mijn taak hierbij is om onderwijskundige programma’s te bieden om bepaalde behoeften van de school te vervullen. Op Biqiltuu Leeqaa werken we o.a. aan kennisverbreding rondom onderwijsmethodes, het structurele verbeteren van het spreken van Engels en trainingen voor leerkrachten bewegingsonderwijs.
9.15 Het programma van vandaag wordt doorgenomen met Tamirat, de ‘vice-director’ en hij informeert me over de mogelijkheid van klassen bezoeken. Na twee bakjes koffie in een traditionele koffiehut vangt mijn eerste klassenbezoek aan van ‘master’ Tadesse die grade 5 (10 –en 11 jarigen) lesgeeft. Tijdens het observeren maak ik gebruik van een ‘sandwich model’ om feedback te kunnen geven. De les wordt nabesproken in de schaduw onder de bomen, waarbij een sterk accent gelegd wordt op het toekomstige gebruik van ‘pair and group work’, vooral om de mogelijkheid tot het spreken van Engels te vergroten.
10.15 Mijn tweede klassenbezoek vindt plaats, grade 6 van master Lema. Waar de les gericht is op luistervaardigheid wordt het verhaal i.p.v. voorgelezen overgeschreven op het bord en wordt het een ware leesoefening. De leerkracht nodigt leerlingen uit om beurtelings voor te lezen zonder dat ze van tevoren tijd hebben gehad om de tekst in te oefenen noch wordt de tekst door de leerkracht met aandacht voor de juiste uitspraak ter voorbeeld voorgelezen. Logischerwijs wordt ook deze les nabesproken, waarbij de leerkracht herhaaldelijk zijn eigen onkunde beschrijft. Een gebrek aan goede onderwijservaringen –en ideeën heeft tot gevolg dat de leerkracht vervalt in een stramien van verkeerd onderwijsgedrag en weinig vertrouwen en drijfveren om dit te veranderen. Dit maakt het des te moeilijker om een onderwijsverandering in te zetten, omdat de leerkracht zelf de noodzakelijkheid niet inziet. Tijd is daarin de helende factor, na weken van gesprekken, experimenteren met ‘peer teaching’ waarbij voorbeeldlessen inspirerend kunnen zijn, lukt het hopelijk om ook deze leerkracht zodanig te motiveren dat hij bereid is om te investeren in zijn eigen professie.
10. 55 Een derde klassenbezoek vangt aan, ditmaal in de klas van master Fikadu. Na een alles behalve wervelende start komt de leerkracht in kwestie erachter dat hij klas 7C eerder op de dag al lesgegeven heeft. Einde bezoek, volgende week dan maar?
11.30 Er staat een sessie Engels gepland rondom ‘How to encourage our students to speak English’. Plaats van bestemming: een stoffige bibliotheek die ondanks een groot aantal boeken en de aanwezigheid van geschikt meubilair niet in gebruik is. Toekomstplan is om deze ruimte te reorganiseren samen met een ‘librarian’ en volledig te laten functioneren. In overleg met de directie zal er een gemotiveerde leerkracht benaderd worden die met een reductie in ‘teaching hours’ bereid zal zijn om deze taak op zich te nemen. ‘Model school’ Calalaqii heeft inmiddels een functionerende bibliotheek met twee ‘librarians’. In navolging van hen zullen de overige vier scholen hetzelfde nastreven. Gezien de achtergrond van de leerlingen in ‘governmental schools’ is het een prioriteit in ieder CPD programma om mogelijkheden te bieden tot het lezen van studie –en leesboeken. Terug naar de sessie; samen met een zestal leerkrachten Engels worden er ideeën uitgewisseld om het spreken van Engels zoveel mogelijk aan te moedigen. Deze worden uiteindelijk samengevat op een groot vel papier, zodat de leerkrachten de bij elkaar gebrachte ideeën kunnen nalezen en uitproberen. Verder wordt er een drietal activiteiten aangeboden gericht op ‘communicative drills’. Uiteraard zijn het de leerkrachten zelf die deze werkvormen uitproberen om het leerplezier en de waarde ervan te kunnen ervaren. Uitgangspunt hierbij is om het spreken van Engels te vergroten door ‘functional language’ te laten plaatsvinden in tweetallen.
12.30 Na de sessie Engels besluit ik me te haasten naar één van de betere restaurants, vooral omdat mijn gevoel me vertelt dat er ’s middags nog zoveel meer te bereiken valt. Normaal gesproken laat ik me naar huis rijden met twee ‘line-taxi’s’ en maak ik daar mijn lunch klaar. Na de lunch drinken we dan regelmatig bakjes koffie bij Jermen, onze ‘guard’ en vriend die achter ons huis woont. Vandaag ontwijk ik deze optie echter en vermaak ik me tijdens het wachten op mijn ‘minced beef’ pizza (je leest het goed!) met wat schrijfwerk.
14.10 Na een wandeltocht van zo’n 20 minuten, die de pizza doet zakken, ben ik weer op Biqiltuu Leeqaa. Nu zijn het de leerkrachten van grade 1 tot 4 (6 tot 12 jarigen) die de klassen bemannen. Doel van deze middag is om een aantal van hen, die o.a. Engels doceren, te observeren. Al gauw blijkt dat mijn aandacht zich deze middag zal moeten verleggen. Voor het kantoor van de directeur hangt een leerling tegen een leerkracht aan. Het mannetje kan haast niet op zijn benen staan, zo verzwakt is hij. Herhaaldelijk valt hij tegen de docent aan, die hem op een gegeven moment besluit over de grond te slepen en te overhandigen aan een collega. Deze leerkracht heeft zich een week eerder geïntroduceerd als degene die de ‘HIV-AIDS club’ heeft opgezet en ontfermt zich over de inmiddels buiten bewustzijn geraakte tienjarige. Na een voorzichtige benadering gekozen te hebben is mijn toetreding tot dit ziekenhuistafereel geaccepteerd en leggen we hem samen op een geïmproviseerd bed. Hevige koorts straalt af van zijn weinig ontwikkelde lichaam, waarbij zelfs de voeten, na het afdoen van zijn slippers maatje 34, aanvoelen als een potkachel in een Hollandse wintermaand. Het kereltje ijlt, vecht stug tegen de lichaamshitte die door de Red Cross leerkracht (de goede man heeft zowaar twee titels) gedrukt wordt. Na verloop van tijd laat hij me alleen achter met het koortsslachtoffer en wordt besloten zijn ouders te informeren. Aangezien de ouders geen telefoon hebben, wordt er een rappe leerling op uit gestuurd om de boodschap door te geven. Verder probeert hij de ‘Red Cross’ te bereiken, maar deze hulporganisatie geeft helaas geen thuis. In de tussentijd wordt het vechtertje tweemaal wakker, kijkt versuft om zich heen, probeert te gaan zitten, waarop hij vervolgens in mijn armen weer bewusteloos raakt. Zijn hoofd wordt weer te ruste gelegd. ,,Hold on, my little friend.’’
14.30 Het is middagpauze. De leerkrachtenruimte die momenteel functioneert als ziekenverblijf wordt bezocht door m.n. vrouwelijke leerkrachten. Ze bekommeren zich even om de zieke, waarbij me verteld wordt dat hij de zoon is van één van de leerkrachten. Ik reageer verbaasd; hoe kan dit mannetje, gekleed in schoenen zonder veters, een broek zonder knopen en een trui vol scheuren de zoon van een leerkracht zijn? Er wordt me thee aangeboden, maar gezien mijn nimmer aflatende aandacht bij mijn kleine vriend, moet ik weigeren. Druk pratend en thee nippend nemen de vrouwen plaats op de bankjes. Hun ietwat nonchalante reactie verraadt dat het allemaal wel goed komt.
14.40 Er stapt een vrouw binnen, moeder genaamd, met in haar kielzog volgend de oudere zus. Moeder, zwaar getatoeëerd van hals tot kin volgens de tradities van haar stam, knielt hysterisch huilend neer bij haar zoon. ,,Malif, malif!’ roept ze uit met haar armen naar boven gestrekt. Een direct antwoord van boven op deze ‘waaromvraag’ volgt vooralsnog niet, Hij bewaart alles ten slotte tot het juiste moment. Het lukt moeder en dochter niet de jongen te wekken, al komen de klappen in zijn gezicht wel aan. Hij strijdt liever in zijn slaap, waarop moeder besluit hem op haar rug te binden. Dochterlief bindt hem vast met een groot wit-geel gewaad. Er staat hen een lange voettocht te wachten, het ziekenhuis bevindt zich op 30 minuten lopen.
14.55 Het is heerlijk weer buiten; dreigende wolken pakken zich bijeen en een frisse bries is het gevolg. Zou het dan eindelijk gaan regenen? Ik laat me zakken in het gras en observeer een hectare grasland. Er vindt een les ‘physical education’ plaats, er wordt gevoetbald, gevolleybald en er wordt een variant op iemand is ‘m, niemand is ‘m gespeeld. De leerlingen vermaken zichzelf, vechten duels uit, bepalen en veranderen de regels en hebben plezier. Het recht van de sterkste zegeviert, zoals dat hoort in sport. Er is geen leerkracht te bekennen, de zwakkeren delven het onderspit. Na zo’n 10 minuten heb ik een aantal geweldige ideeën opgeschreven voor een training bewegingsonderwijs. Nu is het wachten geblazen tot het juiste moment om dit te introduceren. De grootste successen in CPD heb ik geboekt door geduld te oefenen en in te springen op dit juiste moment. Mijn ervaring tot nu toe heeft me geleerd dat een behoefte pas vervuld wordt als daar de openheid voor gegeven wordt. Die kansen worden vanzelf geboden als de vanzelfsprekendheid van het op –en ondergaan van de zon. ‘Cultural sensitivity’ is mijn term voor dit proces en is één van mijn grootste leerpunten geweest.
15.10 Na een toiletbezoek, waarbij het de ultieme uitdaging is om je boodschappen iedere keer weer in het gat in de grond te mikken, besluit ik mijn lesobservatieformulieren op te halen. Eenmaal in de leerkrachtenruimte schrik ik van een 30 centimeter lange rat die van de tafel springt en achter houten planken verdwijnt. Ik speur het beest nog na, maar hij is even snel verdwenen als dat hij verschenen was. Een groepje leerkrachten staat intussen achter me, met verbazing kijken ze me aan; ‘Wat zoekt meneer forengi achter een stapel weinig waardevolle planken?’. Wanneer ik me omdraai laat ik met mijn handen de omvang van het gevluchte dier zien en roep ,,Hantuuta!’’. Blijkbaar zeg ik iets heel grappigs, want er wordt hard om me gelachen. Goed, dan hebben zij ook iets te vertellen als ze ’s avonds thuis komen.
15.25 Eén van de leerkrachten Engels, die me gezien haar liefheid doet denken aan mevrouwtje theelepel, nodigt me uit in haar grade 2A. Haar les richt zich op het aanleren van voorzetsels en naar mijn genoegen zet ze ‘pair and group work’ in om haar leerlingen gelegenheid te bieden hun spreekvaardigheid te oefenen. In de laatste vijf minuten nodigt ze me uit om een activiteit uit te voeren met de leerlingen. Daarop besluit ik een spel, afgekeken van een collega, met ‘prepositions’ te doen. Nadat ik de leerlingen verschillende ‘hand positions’ heb aangeleerd om voorzetsels uit te beelden wordt mijn optreden met luid applaus gewaardeerd. Wanneer ook de leerkracht zich enthousiast laat blijken en ik de overtuiging heb dat ze opnieuw geïnspireerd is, kan ik me met een voldaan gevoel in de houten schoolbank laten zakken.
16.45 Zojuist contact gehad met mijn huisgenoot Kevin. Hij vertelt me dat onze afspraak met Eden, een Ethiopische collega die samen met ons de lessen voor ‘orphans’ uitvoert, uitgesteld is naar 18 uur. Hierop besluit ik een wandeling te maken in de richting van de achter ons huis gelegen basisschool Calalaqii. Op deze school zijn we onlangs gestart met de voorbereiding van onze schooltuin, dat een voorbeeld moet worden van ‘permaculture’. Dit concept gaat uit van intensieve bodembewerking (dubbeldiep graven, compostmenging en wateropvang) waarbij de opbrengst drie tot vier keer zo groot wordt. Dit is mogelijk doordat de gesteldheid van de aarde kwalitatief hoger is; de wortels kunnen dieper schieten, de bodem is zuurstofrijker en het regenwater wordt opgevangen in geulen dat vervolgens heel langzaam de bodem inzakt. In de komende maanden zullen we samen met de leerkrachten en de studenten het land voorbewerken, waarna ik samen met Phil, een Engelse ‘building constructor’ die tuin zal construeren. Al gauw blijkt dat er een reden is voor mijn komst naar Calalaqii, zo werkt het nu eenmaal in een universum waarvan ik geloof dat alles met een reden gebeurt. Na het betreden van het terrein van de school, merk ik dat ik niet alleen ben. Een achtervolgend drietal stapt me tegemoet en de oudste van de drie, vermoedelijk de vader van de meegekomen jongens, laat me weten dat hij Daniel heet en hij vraagt me of ik het Duits machtig ben. Gezien de taal verdacht veel op het Nederlands lijkt kan ik mijn ‘ability’ niet ontkennen en nodig ik Daniel uit om aan te schuiven op een houten bankje voor de school. Opdracht is om een Duitse brief te vertalen naar het Engels. De brief is geschreven door een sponsor van Daniel’s familie en deze biedt aan geld over te maken op zijn bankrekening. Dit laatste is dan ook waar onze oosterbuur naar informeert. Ondertussen vraag ik me af waar onze ‘Berndt’ (laat ik hem maar zo noemen, zo heet hij namelijk in het echt ook) de arrogantie vandaan haalt om een brief aan een Ethiopiër in het Duits te schrijven. Getuigt dit van een verwaand superioriteitsgevoel of vindt Berndt het amusant om arme Ethiopiërs op een ‘scavenger hunt’ te sturen? Na deze cynische gedachtegang besluit ik toch maar te concluderen dat Berndt het Engels niet machtig is en dit schrijfsel slechts getuigt van zijn oprechte liefde voor de medemens.
18.10 Eden is laat, zoals altijd. De ‘late afternoon coffee’ smaakt er echter niet minder om. We hebben Eden gevraagd om na te denken over een lesconcept op basis van een voorleesboek. Insteek is om haar meer betrokken te laten raken bij het voorbereiden van lessen i.p.v. haar te gebruiken als een vertaalgids voor de kids. Ze heeft een boek gekozen waarbij het lesgeven in ‘opposites’ centraal staat. Tijdens onze meeting wordt duidelijk dat ze nog niet nagedacht heeft over hele concrete activiteiten. Brainstormend komen we op ideeën en uiteindelijk besluit ik om de activiteiten zelf voor te bereiden. Er volgen nog genoeg kansen voor Eden om haar bereidwilligheid te tonen, nu is het zaak om een reeks goede activiteiten neer te zetten voor morgenmiddag.
18.45 Shit, klote, fuck, damn, (vloeken doe ik steeds liever in het Engels) weer geen power! Dat wordt opnieuw koken in het donker, balen! Nu de regen langer uitblijft en het hydro-elektrisch systeem elders in het land gebrekkig functioneert, nemen de avondlijke ‘power cuts’ toe. De kerosinebrander is een vertrouwd instrument geworden en ik heb me dit campingritueel aardig eigengemaakt. Pasta met tomatensaus en in de olijfolie gebakken knoflookbrood, dat vraagt om een gedegen logistiek plan. Iets lastiger wordt het als er opnieuw geen water is en we situaties van slechte hygiëne moeten accepteren. Ons ongeluk is dat we gebruik moeten maken van een vertakking van de hoofdwaterleiding in Nekemte en daardoor zelden genoeg waterdruk hebben. Regelmatig worden we daarom ’s nachts gewekt door onze buren, of wekken wij hen, als er weer water is en wordt of Kevin’s of mijn nachtelijke rust verstoord door een ritueel van water opvangen in tonnen. In het minder gunstige geval lopen we in namiddagen te sjouwen met watercontainers. Na een uurtje ‘creative cooking’ vangt de maal aan en mag het ons beiden goed smaken.
20.30 De lichtgoden zijn me gunstig gezind, er is weer elektriciteit en zo kan ik me zonder kaarslicht voorbereiden voor de ELIP workshop en de orphans activiteiten. Morgen vindt onze derde ELIP workshop plaats voor ‘primary teachers’. Met een gemiddelde opkomst van +50% prijzen we ons gelukkig en kan ik voorzichtig vaststellen dat het programma een impact heeft op de onderwijspraktijk van de deelnemers. Zonder Emilie en Richard die in het westelijker gelegen Jimma een workshop ‘Higher Diploma Programme’ geven, is het aan Kevin en mij om de leerkrachten drie uur lang te vermaken. Vanavond bereid ik de laatste klusjes voor, waarna ik me focus op de activiteiten voor de orphans.
23.50 Het licht gaat uit, de tanden zijn gepoetst. Gewoontegetrouw val ik op mijn buik in slaap nadat ik me in dankbaarheid gerealiseerd heb hoe geweldig deze dag was. ’t Is hier fantastisch!

Day of crime.
Deel 1: Het is woensdagmiddag, een uurtje of half 6. Na een prima ‘black machiato’ wandel ik via binnenwegen naar ons huis. In mijn rechterhand een tasje groenten vasthoudend denk ik na over het programma van morgen. Halverwege mijn wandeling hoor ik een luid gejuich in oostelijke richting. Ongebruikelijk, er zijn namelijk geen bruiloften op woensdag noch wordt er gevoetbald in de Premier League. Ik loop verder en wandel een heuveltje af dat zich tegenover ons huis bevindt. Het gejuich is langzaamaan afgenomen en laat zich vervangen door geschreeuw en gejoel. Uit rechterrichting komt een jongeman aangerend die wordt achtervolgd door een woedende groep. Iets voorbij ons erf wordt de weinig geliefde persoon op een nog minder vreedzame wijze vastgepakt en meegesleurd in de richting van, wat later blijkt, het politiebureau. Samen met Kevin en de halfnaakte Abiyu, die op onze compound een eigen ‘fitness centre’ heeft gecreëerd, lopen we naar de plek des onheil. Er wordt gehuild door op leeftijd zijnde vrouwen, jongeren kijken ontzet in de richting van het incident en jonge kinderen spelen nog steeds nietsvermoedend op straat. We zijn op zoek naar aanwijzingen, alsof we in een live uitzending van ‘The wire’ beland zijn en kijken rond. Geen sporen van bloed, geen ambulance die ergens geparkeerd staat en geen afzetlint. Bij navraag blijkt dat er toch echt een steekpartij heeft plaatsgevonden tussen twee jongemannen, waarbij het slachtoffer razendsnel meegenomen is in een personenwagen in de richting van het ziekenhuis. De reactie van het publiek leert me dat een incident als deze zelden plaatsvindt en een enorme impact heeft op de ‘local community’.
Deel 2: De dinsdag na de steekpartij ben ik werkzaam op Calalaqii. Daar ontmoet ik Genet, één van de beste leerkrachten Engels van deze school, weduwe en moeder van drie kinderen. Vol verdriet, schaamte en onbegrip vertelt ze me dat ze haar zoon sinds het incident niet meer gezien heeft. Ze wordt niet toegelaten in de gevangenis en vreest voor de toekomst van haar één na oudste. Daarnaast werd ze in de voorbije dagen geconfronteerd met verwijtende blikken en veel achter-haar-rug-om-gepraat van haar omgeving. Het zit nu eenmaal sterk in de menselijke aard om na een situatie van onrecht zo snel mogelijk een schuldige aan te wijzen. De oudere zus die hoogzwanger is, zo vertelt ze, viel flauw nadat ze het tragische nieuws gehoord had. Genet begrijpt het niet, wat is er in het hoofd van haar zoon omgegaan om tot zo’n daad te komen? Ze vertelt wel dat haar achttienjarige jongen structureel lastig gevallen werd door een groep leeftijdsgenoten van Wolega University. Ongelukkigerwijs zijn al zijn eigen vrienden vorig jaar naar andere universiteiten gegaan elders in het land waardoor hij nu op zichzelf aangewezen was. Ze vermoedt dat er iets in hem geknapt is en hij in een waas van verstandsverbijstering tot deze daad gekomen is. Het slachtoffer, dat langzamerhand geneest van zijn buikwond in het ziekenhuis, is een achterneef van haar zoon en ook zijn moeder is weduwe. Volgende de gang van zaken in Nekemte zijn het normaliter de vaders van betrokkenen die tot een overeenkomst kunnen komen, maar in dit geval zijn het de moeders die een ‘agreement’ kunnen sluiten. Echter, de moeder van het slachtoffer verleent geen medewerking en zodoende zijn er zittingen geweest om de straf van de dader te bepalen. Van omstanders heb ik vernomen dat dit neerkomt op minimaal twee jaar gevangenisstraf.

Happy birthday to me!
Opnieuw is het me gelukt een cyclus van 365 dagen te overbruggen en er een jaartje bij te tellen; 27 alweer! Waar ik dit normaal in Nederland in alle bescheidenheid en gezelligheid aan me voorbij kan laten gaan moest ik er hier In het weekend van 20 en 21 maart aan geloven. Gelukkig had ik nog wel de eer om de planning ervan te regisseren, evenals de avondmaaltijd. Na ontvangst van een geweldig verjaardagspakket had ik genoeg ingrediënten bij elkaar om een goede ‘nasi goreng’ klaar te maken. Samen met Kevin, Emilie, Richard, (VSO volunteers in Nekemte) Colin, (VSO volunteer in Addis Abeba) Gail, (Peace Corps volunteer in Argo) en Aselefech (directrice van basisschool Calalaqii) hebben we een erg gezellige avond gehad en ben ik op een hele leuke manier in de watten gelegd, zo getuige de foto’s. Wat dit visuele medium betreft; dank ik hen die me extra fotoruimte hebben geboden als verjaardagscadeau, al verplicht het me er wel toe om nog vaker foto’s te plaatsen! In het vervolg zal ik proberen kortere, net zo interessante blogs te schrijven met meer visueel materiaal. Dat is mijn voornemen voor mijn 28e levensjaar.