Bishan injiru garuu qupha milla jira!

Geen water, maar voetbal!

Small grant implementation succeeds
Allereerst de vorderingen rondom de ‘small grant’: de vloeren van de bibliotheek en de lerarenruimte zijn gecement, evenals de buitenfundering van het gebouw. Daarnaast wordt er door een lokale timmerman nog gewerkt aan het maken van houtwerk voor het uitstallen van leermaterialen. Dezelfde ‘carpenter’ is inmiddels klaar met de standaards voor de ‘pedagogical centre’ en samen met een aantal leerkrachten zal deze ruimte opnieuw worden ingericht. Nu de ‘sinks’ klaar zijn, is het mogelijk voor leerlingen en leerkrachten om hun handen te wassen na een toiletbezoek. Samen met de ‘library committee’ gaan we verder nadenken over hoe ‘library classes’ opgezet gaan worden, waarna we het bibliotheekmateriaal zullen gaan aanschaffen. Ten slotte is de ‘Science department’ verantwoordelijk voor de inrichting van de ‘school garden’. Op korte termijn zal ik samen met een TTC docent, die een ‘master degree’ heeft in ‘agriculture’, een sessie houden met deze leerkrachten om plannen te maken voor het gebruik van deze schooltuin. Doel is en blijft om enerzijds inkomsten te werven voor de school en anderzijds experimenteel aan de slag te gaan binnen ‘science lessons’. En met de terugkomst van volunteer Phil, de Engelse ‘building constructor’, kunnen we starten met de aanleg van de schooltuin en zijn we hopelijk eind maart of begin april in staat om dit resultaat te laten zien.

Cluster project Calalaqii
Het zijn spannende tijden voor mij als CPD Advisor in Nekemte. Het project, dat zich voorheen concentreerde op ‘model school Calalaqii’, gaat zich gedurende dit tweede semester uitbreiden naar in totaal vijf scholen. Deze scholen behoren tot één van de twee clusters die het basisonderwijs in Nekemte rijk is en heeft ten doel de onderlinge samenwerking te versterken. Behalve dat we het instrument CPD (Continuous Professional Development) toepassen op alle scholen, zullen we verder trainingen en workshops organiseren met het doel elkaars kwaliteiten te versterken en ervaringen uit te wisselen. CPD is een heel breed begrip wat betrekking heeft op alles wat een onderwijsklimaat op een school kan verbeteren. Grotendeels richt dit zich op het versterken van onderwijsvaardigheden, de inrichting van de klaslokalen en bijv. ook de managementkwaliteiten van een directeur. Mijn rol daarin is om te faciliteren door bijv. het geven van trainingen binnen bepaalde vakgebieden, lessen te observeren, feedbackgesprekken te houden en creatieve oplossingen aan te reiken om de belangrijkste ‘school needs’ aan te pakken. Opzet is om per dag één school te bezoeken en in samenwerking met de directeur een programma samen te stellen waarbij we effectief kunnen zijn. Naast het implementeren van CPD proberen we te ontdekken welke kwaliteiten iedere school in zich heeft en hoe we door middel van consultatie en workshops kunnen leren van elkaars ideeën. Op die manier kan iedere school op haar manier een ‘model school’ zijn. De TTC en de CEB (City Education Bureau) zullen mij op hun beurt in dit project faciliteren en ondersteunen, waarna we het programma aan het einde van de maand mei zullen evalueren. Indien de gekozen strategie succesvol is, hevelen we het programma volgend jaar over naar de andere cluster van vijf scholen. Zo concentreren we ons voor deze periode van vier maanden op één cluster. Niet voor niets luidt een Ethiopisch spreekwoord:‘Het getuigt van weinig wijsheid om twee bomen tegelijk te beklimmen, louter vanwege het feit dat je twee voeten hebt.’ Mijn persoonlijke gedrevenheid en de openheid van anderen om samen te werken zal er hopelijk toe leiden dat we in dit semester deze ene boom zo hoog mogelijk kunnen beklimmen.

A proposal for sustainable school income.
Samen met Aselefech, de directrice van Calalaqii die binnenkort mogelijkerwijs‘in the picture’ verschijnt, hebben we een ‘proposal’ geschreven m.b.t. tot een ‘community project’. Dit project, wat ten doel heeft continue inkomsten te werven voor onze school, hebben we geïntroduceerd aan een aantal NGO’s en ‘charitiy institutions’. Indien we een ‘starting off budget’ krijgen, dan kunnen we vier containers kopen, waarbij we in samenwerking met de ‘community’ schoolwinkels gaan opzetten. Idee is om een cafetaria te beginnen in een grotere container en drie winkeltjes te starten in kleinere containers. Binnen onze schoolpopulatie willen we de ‘most disadvantaged students’ de mogelijkheid bieden om in deze schoolwinkels te werken, waarbij ze buiten hun eigen schooltijden wat kunnen bijverdienen. Daarnaast willen we de totale winst gebruiken om enerzijds medicijnen en schoolmaterialen, zoals schriften, pennen en schooluniformen te kopen voor de meest kansarme kinderen. Anderzijds willen we dit geld ook gebruiken om de ‘school compound’ bij te houden. Hierbij valt te denken aan de renovatie of het versterken van gebouwen, het onderhoud aan sanitaire voorzieningen en het verstevigen van het hekwerk rondom de school. Normaal gesproken moet dit geld opgehoest worden door de ‘community’, maar in het geval het project een succes wordt kunnen we geregeld inkomsten generen in combinatie met de toekomstige opbrengsten van de schooltuin en kan de school meer verzelfstandigen. Dit alles gebeurt onder het toeziend oog van een ‘shops committee’ dat verantwoordelijk is voor het organiseren en administreren van dit project. Verder zou het een prachtig voorbeeld kunnen zijn voor de andere scholen in de cluster. Deze scholen hebben al vol enthousiasme gereageerd op dit huidige initiatief en zijn benieuwd naar de afloop. De totale kosten komen neer op 61.000 Birr, wat gelijk is aan zo’n €3600,-. In een volgende weblog bericht ik jullie er graag verder over. Mocht er voor die tijd interesse zijn in dit project, dan stuur ik graag het document toe waarin het hele project, inclusief een schoolanalyse, beschreven is.

Serial numbers
51_00_62_0130, zomaar één van de miljoenen serienummers die het land rijk is. Je vindt ze overal: op tafels, stoelen, typemachines, printers, deuren, ramen en bijv. ook op golfplaten die gebruikt worden als ‘fence, wall or roof’. Iedere bezitting die er ook maar enigszins toe doet, krijgt een aantal nummers op haar rug getatoeëerd. En naar alle waarschijnlijkheid bestaat er een bepaald systeem en is ieder nummer uniek in haar eigen serie. Wel vraag ik me af waartoe het dient, waarbij ik zelf vooral dingen bedenk waar het zich vooral niet voor leent. Het enige, misschien juiste vermoeden dat ik heb, is dat het systeem hier vooral ter bewijsvoering dient van iemands eigendom, dit om gevallen van corruptie te voorkomen. In onze westerse samenleving kennen we ook een systeem van coderen om veiligheid en ter preventie van diefstal: streepjescodes of nog moderner: scanplaatjes of computerchips. Voor de kalende of vergrijzende mensen onder ons: hoe was dat 50 jaar of nog langer geleden? Wanneer en hoe deden de ‘serial numbers’ bij ons de intrede en op wat voor manier lieten we ze weer verdwijnen? Doe gerust wat internetonderzoek, jullie mogelijkheden zijn ten slotte onbeperkt en laat het me weten. Wie weet kan ik daardoor zelfs een ommekeer kan brengen in deze onbeschaamde tatoeëerpraktijken.

Heroes of development
Inmiddels is de Teacher Trainer College een week of twee niet meer in bedrijf, de examens zijn afgenomen en worden thuis braaf nagekeken door de verschillende docenten. We zijn aanbeland in de zogeheten ‘mid-term’, een periode van evalueren en voorbereiden voor het tweede en laatste semester. Diezelfde docenten gaan deze week op een ‘educational tour through the south’ en keren hopelijk vol inspiratie en goede moed weer terug. Het tweede semester begint vermoedelijk eind februari, eerder dan gebruikelijk is. Dit is vanwege de verkiezingen die eind mei plaatsvinden. Het academisch jaar, wat dus uitsluitend betrekking heeft op colleges en universiteiten, wordt dan afgesloten, omdat de regering wil voorkomen dat studenten samenscholen met het doel te protesteren. Als het academisch jaar eerder sluit, zal de overgrote groep studenten huiswaarts keren.
Enfin, het terrein van de TTC raakte dus leeg en kreeg zodanig een nieuwe bestemming: het deed een week lang dienst als slaapplek en bood plaats aan honderden bedden. Dit vanwege de uitnodiging van een kudde boeren en boerinnen uit geheel Oromiya om in Nekemte de oogst te vieren. De grootste festiviteiten vonden ’s avonds plaats in ‘the hall’, een ruim opgezette hal waar verschillende evenementen plaatsvinden, zoals: karatedemonstraties, het bekijken van voetbalwedstrijden, verkiezingscampagnes etc. Van deze avondbijeenkomsten werd verslag gedaan op de nationale televisiezender en zo kon de hele bevolking meegenieten. De verschillende agrariërs werden geëerd met medailles en lintjes en kregen een shirt aangereikt met daarop in Afaan Oromo ‘Heroes of development’. Daar waar maar liefst 85% van de bevolking werkzaam is in de landbouw en de veeteelt en koffie het voornaamste exportproduct is, is een waardering als deze op zijn plaats. Bovendien wordt ‘agriculture’ met het ideale klimaat en een steeds sterker groeiende bevolking een onwijs belangrijke sector in de komende decennia en mag de focus voor ontwikkeling daar zonder meer op gelegd worden. Wordt het niet eens tijd dat wij in Nederland ook belangstelling krijgen voor deze dragers van de samenleving i.p.v. ze af te schilderen als eenzame zielen die een schattig KRO-programma nodig hebben om aan de vrouw of man te komen?

Water shortage
Het leven in Nekemte kent zijn gebreken, al blijkt dat lang niet altijd uit de geschreven weblogs. Dagelijks worden we geconfronteerd met ‘power cuts’, ‘a lack of water’ en soms zelf ‘no mobile network’, al valt dit laatste erg mee. Naarmate het droge seizoen voortduurt, hebben we er vaker mee te maken hebben en duren deze ongemakken des te langer. Een ‘power cut’ betekent koken op een kerosinebrander, wat meer geduld vergt dan een ‘electric cooker’. Zelf ben ik nu eenmaal geen campingganger dus ik heb er het geduld niet voor. Erger nog: een gebrek aan elektriciteit op de vroege morgen betekent een dag beginnen zonder koffie en dat is een ware ramp, althans voor mij persoonlijk dan. Tegelijkertijd stopt dan ook de te luide muziek en dat is wel zo prettig, de ‘Oromifa songs’ krijgen namelijk steeds meer weg van Nederlandse hoempapamuziek. Daarboven prefereer ik toch echt de Amhaarse muziek met sterke Arabische invloeden. En een ‘lack of power’ betekent uiteraard: geen internet, maar met ieder van deze gevolgen valt, zoals je je kunt indenken, gemakkelijk te leven.
Het leven wordt wat lastiger als er voor lange tijd geen water is. Een dag of twee is overbrugbaar; we slaan namelijk grote voorraden op in zogeheten ‘barrels’ en daar kunnen we met zijn tweeën zeker mee vooruit. Maar vorige week was het dan zover. Het stopte op donderdagavond en het kwam pas de week erop op donderdagavond weer terug. En ondanks dat ik het grootste deel van de week alleen doorbracht, (mijn huisgenoot Kevin verbleef namelijk in Addis voor een workshop) was het toch drastisch aanpassen geblazen. Kookwater, voor aardappels, rijst, pasta en bijv. wortels, werd afwaswater en na het afwassen deed het water dienst als ‘toilet flusher’. Douchen gebeurde minder uitgebreid en voor het wassen van kleding werd er water gereserveerd. Want het water was er wel, alleen dan zo’n 500 meter verderop op hoger gelegen gronden. Dagelijks slenterden Abiyu en ik dus de heuvel op om 25 l containers te vullen en deze vervolgens weer omlaag te dragen. Uiteraard niet alleen voor onszelf, maar ook voor anderen op de ‘compound’. Het is al met al een goede ervaring geweest: bewuster omgaan met de hoeveelheid water en creatief zijn in de wijze waarop het gebruikt wordt. Mijn vermoeden is dat ik mijn eigen waterverbruik tot zo’n 50 a 75% heb teruggebracht en dat vertelt me vooral dat wij, waterconsumenten in Nederland, chronisch overgebruiken. Daarmee niet gezegd dat een ieder die deze weblog leest nu meteen aan het bezuinigen gaat, integendeel. Met alle waterverbruikende elektrische apparaten die in de toekomst nog op de markt zullen komen, wordt het alleen maar erger. Bovendien helpt het de situatie in Nekemte niet. Daar is namelijk helemaal geen sprake van een watergebrek maar valt deze zevendaagse Egyptische plaag te wijten aan puur mismanagement. Het schijnt namelijk dat wij, bewoners van de wijk Calalaqii, geen water hadden omdat onze leidingen waren afgesloten. Dit met het doel de wijk rondom de TTC te voorzien van ‘a consistent water supply’ vanwege hun ‘farmers festivities’. Als dergelijke informatie tot je komt, kun je als nuchtere Hollander maar één ding denken: ‘Nu breekt m’n klomp!’. Tegelijkertijd is er vooral acceptatie en berusting en ben ik vooral blij dat er zo nu en dan weer water is om onze voorraden bij te vullen. Een situatie als deze vervloeken om de hindernissen en ongemakken die het met zich mee brengt, staat gelijk aan de betoonde ondankbaarheid voor eerder gegeven overvloed. Niet voor niets luidt een oud Amhaars spreekwoord: ‘Verwijt God niet dat hij de tijger geschapen heeft, maar dank Hem dat hij de tijger geen vleugels gegeven heeft.’
(Overigens snap ik niet waarom opnieuw de tijger in verband wordt gebracht met Afrika, waar het ongevleugelde beest toch echt elders voorkomt. Wellicht dat dit vooral bewijst dat dit Amhaarse gezegde heel oud is)

Black gold
Koffie, exportproduct nummer 1 en na al mijn persoonlijke ervaringen met koffie (mijn moeder gooide het er met de paplepel in) moet ik bekennen dat de Ethiopische koffie terecht het stempel ‘black gold’ krijgt. Vergeleken met alle andere koffie die ik heb mogen proeven heeft de Ethiopische ‘buna’ een ongeëvenaard sterk aroma dat eenvoudigweg niet te vervangen is. Naast de heerlijke smaak, vormt koffie een aangename routine in het dagelijkse leven van de Ethiopiërs. Deze koffieceremonies vinden binnen de verschillende huishoudens minstens eenmaal per dag plaats, vaak net na de lunch. Het proces dat koffie aflegt alvorens het gedronken wordt, krijgt ook een voorname plaats in het leven van de Ethiopiërs. Het wordt verbouwd in de verschillende ‘compounds’, gezamenlijk geplukt, te drogen gelegd, geroosterd op houtskoolvuurtjes, fijngestampt en vervolgens opgekookt in jebana’s, van klei gemaakte koffiepotten, waarna het geserveerd wordt. In vergelijking tot andere koffieproducerende landen zoals Kenia en Brazilië is dit een unicum. Naast dit pleidooi voor de romantiek van koffie kent de koffieproductie ook een minder positieve kant.
Verwijzend naar ‘Black gold’ de gelijknamige documentaire, gemaakt door de gebroeders Francis, vergaat het de koffieboeren in Ethiopië uitermate slecht. De reportage laat zien hoe de boeren op schandalige wijze door koffiebedrijven als Sara Lee, Proctor and Gamble, Kraft en Nestlé worden afgezet. Waar de veelal Europese en Amerikaanse consumenten zo’n €3,50 neertellen voor een pond koffie, ontvangt de koffieboer daarvan slechts €0,20. De over het algemeen lage koffieprijs op de wereldmarkt verergert hiermee de voedselcrisis in Ethiopië, daar waar het leven hier alsmaar duurder wordt. Voor steeds meer boeren liggen de kosten hoger dan de opbrengst, ondanks dat men al is overgeschakeld naar het plukken van koffie met de familie i.p.v. met betaald personeel. Een groot aantal boeren schakelt hierdoor over naar het gedeeltelijk of volledig verbouwen van het winstgevender qat, dat minder veeleisend is. Wat oude statistieken raadplegend, maar voor de gevolgen niet minder schrijnend heeft er volgens de regering tussen 1998 en 2003 een verlies plaatsgevonden van maar liefst 814 miljoen dollar. Daarmee hadden tweeduizend basisscholen en 1250 volledig toegeruste gezondheidsklinieken kunnen worden gebouwd. Het illustreert maar eens hoe invloedrijk en desastreus ons consumentengedrag kan zijn en wat ‘totally unfair trading’ tot gevolg heeft. Bovenal laat het de globale verhoudingen zien waar het altijd maar de rijke is die het ei van de arme uitbroedt.

Nation’s sport number one
Voetbal, zonder enige twijfel de populairste sport onder de Ethiopiërs, waar de vele hardloopsuccessen behoren tot de grootste trots. Wekelijks lopen de plaatselijke café’s en kijkhuizen weer vol met enthousiaste supporters van m.n. Arsenal en Manchester United. En met ontvangst van de Zuid-Afrikaanse zender ‘World Football’ mogen we er iedere week weer van genieten. Daarnaast wordt de balsport, ondanks de veelal heuvel -en bergachtige terreinen die het land rijk is veel beoefend door de plaatselijke jeugd. ‘s Morgens vroeg wanneer menig atleet en een gekke Hollander, die af en toe zijn energie kwijt moet, hun rondjes rennen, komen ‘street kids’ tezamen om de door hun zelfbedachte spelletjes met van lappen gemaakte ballen te spelen. Enkele uren later waait het vele stof weer op door de voorbijrazende ‘four wheel drives’ en is de pret voorbij. Wie een balletje wil trappen moet er vroeg bij zijn.
Wat nu volgt is een knotsgek verslag van een voetbalweek in Nekemte waarin drie gebeurtenissen plaatsvonden. Allereerst de finale van de African Cup of Nations tussen Ghana en Egypte. Ethiopië deed overigens niet mee aan de voorronde van dit toernooi, daar het uitgesloten was van deelname door de UEFA vanwege corruptie. Desondanks werd het toernooi met belangstelling gevolgd en was de grote meerderheid op de hand van Ghana tijdens de finale. Niet zozeer omdat Ghana nu de smaakmaker van het toernooi was, integendeel: de eerder gespeelde halve finale tegen een sterk aanvallend Nigeria telde slechts een doelkans voor de Ghanezen en deze werd knap binnengekopt door Gyan: eindstand 1-0. Wellicht dat Ghana vanwege haar ligging ten zuiden van de Sahara wat zwart broederschap kweekt, maar ook dat bleek niet het geval. De keuze voor Ghana was veeleer gebaseerd op een sterk gevoel van antipathie jegens de Egyptenaren. Volgens de Ethiopiërs vindt dit haar oorzaak in het superioriteitsgevoel van Egypte t.o.v. Ethiopië. Een mogelijk andere of samenhangende oorzaak laat zich kennen in een joods-christelijk gevoel van sympathie met het volk van Israel ten tijde van haar ballingschap in Egypte. Dit totale gevoel van ‘being oppressed’ maakte het fanatisme voor de Ghanese elf alsmaar groter naarmate de wedstrijd vorderde. Zelf genoot ik er ook van om het land waar ik ooit een geweldige drie maanden gekend heb, zo te mogen zien schitteren. Maar zoals wel vaker, zeker in het steeds moderner wordende voetbal, viel de goal aan de andere kant en mochten de geslepen Egyptenaren hun Africa Cup weer mee naar huis nemen, al was hun spel bepaald niet superieur aan dat van Ghana. Wellicht troost dat laatste gegeven Ethiopië.
Het tweede voetbalevenement vond plaats in de voorbije week: een groots opgezet toernooi waarbij teams uit de gehele Woreda (regio rondom Nekemte) deelnamen. Tegelijkertijd werden er op hetzelfde veld volleybalwedstrijden gespeeld en taekwondowedstrijden gespard. (special info for my little brother: het sparren was saai, het punt-stop systeem werd namelijk toegepast) Het gehele evenement haalde zelfs opnieuw de nationale televisiezender ETV op dinsdagavond en zo zagen we wat flitsende beelden uit Nekemte. Een grappige anekdote is dat deze zender soms te weinig beelden heeft, waardoor ze zichzelf genoodzaakt ziet om verschillende beelden te herhalen tijdens dezelfde reportage. Gezien de ligging van het door de lokale bevolking genoemde ‘stadium’ (een kaal voetbalveld zonder tribune) op zo’n 500 meter van ons huis heb ik het hele gebeuren met regelmaat bezocht. Over het algemeen was het niveau aardig, zeker afgezet tegen de omstandigheden: een kaal en hobbelig grasveld, honderden toeschouwers en een bal met een enorm stuitervermogen. Waar het de teams aan ontbreekt, is spelinzicht en positiespel, maar het wordt gecompenseerd met een flinke dosis inzet en strijd. Op vrijdagmiddag werd er een voetbalpartij gespeeld tussen twee rivaliserende dorpen en zoals wel vaker sloeg de vlam in de pan. Dit gebeurde nadat het zegevierende team iets te overdreven, naar de zin van de verliezers, haar overwinning vierde. Vervolgens heeft er een massale vechtpartij plaatsgevonden tussen honderden aanhangers, waarna de politie en de vele aanwezige militairen moesten ingrijpen. Naar het schijnt is er zelfs geschoten om de vijandigheden te doen stoppen. Zelf zat ik op een onguur terras, zo’n driehonderd meter verderop, ‘The bottom billion’ te lezen. Een aanrader voor een ieder die zich eens goed wil verdiepen in de ware problematiek van ontwikkelingslanden en wil ontdekken welke mogelijke strategieën ten grondslag kunnen liggen aan het enigszins draaglijker maken van de levens van miljoenen mensen wereldwijd. Van de schoten heb ik, maar dat zullen de meesten van jullie vast wel begrijpen, niets gehoord.
Op nummer drie: Nekemte is Arsenal en Arsenal is Nekemte. Wat moet het dan zwaar zijn om in twee opeenvolgende zondagen weggespeeld te worden door respectievelijk Man. United en Chelsea. Van de eerste helft van de wedstrijd Chelsea – Arsenal heb ik erg genoten, in tegenstelling tot de rood-witten om me heen. Zo hoort modern voetbal gespeeld te worden, effectief gebruik maken van de ruimtes die je geboden worden door je tegenstander en dan toeslaan. Chelsea was daar heer en meester in en had slechts twee kansen nodig (Drogba 2X) om bij rust de wedstrijd beslist te hebben. Wat verklaart dan die gekke chemie tussen Nekemte en Arsenal? De resultaten van de laatste jaren zijn er ten slotte niet naar. Misschien dat Afrika in het algemeen een zwak heeft voor Arsenal, daar waar de Londenaren als eerste in de Premier League een Afrikaan (Kanu, 1996-1997) lieten spelen in hun basisformatie en dat sindsdien als een toverformule gebruiken. Maar bovenal is Arsenal de club die voetbal zijn charme geeft en de liefde voor de bal hoog in het vaandel heeft staan. En gepassioneerd als Afrikanen zijn houden ze van de sport om de technische hoogstandjes, het flitsende positiespel en als het dan allemaal lukt: een goal na een spelpatroon over 25 schijven. Ten tijde van Bergkamp, Henry, Ljungberg en Pires hield ik ook van dat spel van Arsenal. Kunstig spel, veel balcontacten, combinatievoetbal en op de juiste momenten temporiseren. Maar dat voetbal is nu, een decennium later achterhaald en dat maakt het personage Arsene Wenger, die maar blijft geloven in zijn eigen voetbalfilosofie, triest en mooi tegelijk.
Wat heerlijk om weer even flink te kunnen ouwehoeren over één van deze liefdes in mijn leven. Maar hoe briljant deze monoloog ook poogt te zijn, de dialoog kan hij nooit vervangen. Informeer me dus vooral met allerlei onzinnige voetbalfeiten en gebeurtenissen, totdat over een maand of vier het allergrootste spektakel losbreekt. In de tussentijd ontwikkel ik mezelf hier in Nekemte tot een stille Chelsea-fan en geloof ik heilig in de gouden voetbalfilosofie van mijn oma: ‘Ik ben voor wie er wint’.


Special request: ‘give me more space!’
Terwijl ik integreer in het land van de bedelcultuur vind ik het wel zo gepast om ook mijn hand eens op te houden, al is het bepaald niet noodzakelijk. Financieel gezien gaat het me gemakkelijk af om een goed leven te hebben in Ethiopië en ook extra uitgaven kan ik eenvoudig dekken. Het is me dus niet om de kosten te doen, maar daar ik een man van principes ben, doe ik graag een duit in het bekende zakje. Het schrijven van deze weblog is namelijk een gunst voor de lezers en een gunst voor Ethiopië, mijn rol daarin is om slechts een brug te zijn. Mijn verhalen hebben de bedoeling om jullie zowel te raken als te amuseren en tegelijkertijd raken jullie misschien ooit wel zodanig geïnteresseerd dat Ethiopië op een dag profijt heeft van jullie eigen betrokkenheid. Vanuit dat perspectief wil ik mijn ervaringen graag blijven vertolken in beeld en verhaal. Dat laatste gaat me prima lukken, maar het beeldende aspect heeft op deze weblog zijn beperkingen. Een maximum van 10 foto’s verplicht me ertoe om telkens weer foto’s te moeten verwijderen. Vooral voor de ‘newcomers’ is dit een jammerlijk gegeven. Mocht je jezelf geroepen voelen om op deze manier deze weblog interessant te houden voor alle lezers, dan ben ik je namens hetzelfde publiek nog minstens anderhalf jaar dankbaar.