Keessa Hawaasa na figi – ik ren in Awassa

Awassa run
Naast heerlijke koffie is Ethiopië befaamd om haar renners. Of het nu gaat om Kemenisa Bekele, Tirunesh Abebe of Haile Gebreselassie, stuk voor stuk zijn ze wereldtop en in hun dagen ongenaakbaar. Ethiopië is zo gewend aan haar hardloopsuccessen dat men weinig vreugde toont wanneer het een landgenoot opnieuw gelukt is om een gouden medaille in de wacht te slepen op één of ander groot evenement. Men lijkt het vanzelfsprekend te vinden dat deze prestaties van wereldformaat in successie worden neergezet. De grote, kleine helden van het land die elders ter wereld afgeschermd moeten worden van hordes fans en media, genieten in Ethiopië van hun vrijheidstatus en mogelijkheden. Wat dit laatste betreft is het een tendens geworden dat iedere atleet die een aardig zakcentje heeft weten te verdienen, ergens in dit prachtige land een hotel neerzet.
Daarbij kon de allergrootste der grootheden: Haile Gebreselassie natuurlijk niet uitblijven en zo werd er een race georganiseerd in samenwerking met de door hem zelf opgezette NGO ‘The Great Ethiopian Run’ ter ere van de opening van zijn ‘Haile Resort’. Overigens is The Great Ethiopian Run verantwoordelijk voor alle grote races in het land, waaronder ook de tien kilometer in Addis Abeba. Naast het promoten van de sport wordt een groot deel van de gegenereerde inkomsten uitbesteed aan goede doelen. Denk hierbij aan projecten voor drinkwater, ondersteunen van gezondheidsinstanties voor vrouwen etc.
Haile heeft besloten zijn resort een plekje te geven aan het meer van Awassa, een uitgestrekt water dat het terrein is van tilapia’s, kariboes en nijlpaarden. Om zijn hotel meer bekendheid te geven werden er zondag 2 mei verschillende races georganiseerd, waarbij mensen van heinde en verre toestroomden om deel te kunnen nemen. Onder hen ook twee inwoners van Nekemte die zes weken voor aanvang van de race dag in dag uit voor het ochtendgloren opstonden om ook hun beentjes te strekken. Heuveltje op, heuveltje af, over slecht geasfalteerde wegen, op 2200 meter hoogte bleek dit het ideale trainingsterrein te zijn voor een halve marathon in het vlakke, lager gelegen Awassa. Hoewel mijn persoonlijke dag eraan vooraf dramatisch verliep (chronische diarree, een voet die belandde op een door de vloer uitstekende buis in een hotelvloer -> au! , ’s nachts wakker gehouden worden door malariamuggen) verliep de uiteindelijke 21 km prima. Aangemoedigd door honderden, zo niet duizenden inwoners van Awassa en ideale weersomstandigheden liepen we onze race in een tijdbestek van ongeveer 2 uur. De aanwezigheid van de grote held zelf (zie foto van de finish!) werkte ongetwijfeld ook inspirerend.
Na afloop van de race besloten we ons te begeven naar Haile’s zwembad gelegen aan het meer. Hoe vaak hadden we ons in de warmte van Nekemte geen voorstellingen gemaakt over de geneugten van een verfrissende duik in een zwembad. Er had geen beter moment kunnen zijn om te relaxen na een dergelijke intensieve inspanning, dus enkele minuten later lagen we op de te fraaie, uit Europa geïmporteerde strandstoelen. Kort daarna besloot ik voetje te baden, speciaal voor de rechter die flink te lijden had gehad onder het ongeluk met de hotelbuis. Maar zoals ik kon verwachten kwam daar de zwembadopzichter al aan die me vroeg:. ,,Hello sir, do you have a room in our hotel?’ Gezien het zwembad dat me uitnodigend toekeek, kon ik niet anders antwoorden dan: ,,Yes, we do. I am staying here together with my friend.’’ waarop ik even in Kevin’s richting knikte die inmiddels zwaar uitgeteld op zijn strandstoel lag. ,,What’s your room number?’ was de volgende uitdaging en alsof het mijn geluksnummer was, beantwoordde ik vol zelfvertrouwen: ,,It’s 313.’ waarna ik het zwembad uitstapte en een blik wierp op zijn papierwerk. Al gauw ontdekte ik dat iedere ‘room number’ uit vier cijfers bestond, waarop ik snel mijn 313 in 3013 veranderde. Dat werd veel te gemakkelijk geaccepteerd, waarna mijn goede vriend me de douches en de nabij gelegen jacuzzi wees. Eén van de hotelreglementen was namelijk om voorafgaand aan het zwemmen eerst te douchen. Begrijpelijk, niemand zit erop te wachten om in mijn marathonzweet te baden. Na dit akkefietje konden we zonder verdere interruptie genieten van onze welverdiende rust en ontspanning. Ondanks de vliegenkolonies die me lastigvielen bij het zonnebaden heb ik zelden zo genoten van een zwembadbezoek. Genot is iets wat samenhangt met het lange wachten erop, niet met de hoeveelheid consumptie ervan.
Awassa, zo gebleken, is een snel gegroeide stad die al het mooie van Addis in zich verenigd heeft en een prima stopplaats vormt op weg naar het zuidelijk gelegen ‘Omo valley’. Een plek die ik graag nog eens bezoek, des te meer omdat het op een steenworp afstand ligt van Sashemene, het migratieoord waar tientallen duizenden ‘rastafarians’ zich ooit heen verplaatsten als hun Babylon en waar Bob Marley ook enkele jaren gewoond heeft. Verder ligt op de weg terug naar Addis Abeba het ‘agricultural paradise’ Debre Zeit waar op grote schaal irrigatietechnieken worden toegepast en de landbouw zeer succesvol is. Dit is tevens de locatie van ‘Holland Dairy’ een zuivelboerderij waar Nederlanders ongetwijfeld een flinke vinger in de pap hebben. Kortom: de trip naar Awassa heeft mijn interesse voor het zuiden doen toenemen en het zal in de toekomst zonder meer één van mijn ‘travel destinations’ worden.